ΟΙΚΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ

Χώρος δεν είναι μόνο τα αντικείμενα: τοίχοι, οροφές, ανοίγματα, έπιπλα. Χώρος είναι η σχέση μεταξύ τους και μεταξύ των ανθρώπων που συμπράττουν μαζί τους. Χώρος είναι η ενέργεια που παράγει αυτή η σύμπραξη, η ‘ατμόσφαιρα’, η αίσθηση του να ζεις εκεί.

Ο χώρος ζει, αναπνέει και εξελίσσεται, με το πέρασμα του χρόνου, με κάθε αχτίδα φωτός, με τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων που φιλοξενεί.

Ο χώρος αλλάζει.

Καλούμαστε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε χώρους που ήδη έχουν σχηματιστεί στην καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων που έρχονται σε εμάς. Λιγότερο ή περισσότερο καλούμαστε να μεταφράσουμε τα όνειρα, τις ελπίδες, τις ανάγκες, τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής του καθενός, σε πραγματικό χώρο.

Δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται γενναιοδωρία και σεβασμό, χρειάζεται γνώση και εμπειρία. Μα πάνω από όλα χρειάζεται αγάπη. Αγάπη για τους ανθρώπους και τα αντικείμενα τους, αυτά τα άψυχα αλλά συγχρόνως τόσο ζωντανά.

Γιατί μόνο έτσι μπορεί ο αρχιτέκτονας να προσεγγίσει με προσωπικό τρόπο την κάθε περίπτωση που αναλαμβάνει, μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει ότι ο χώρος που κατασκευάστηκε μπορεί πραγματικά να γίνει ο οικείος χώρος των ανθρώπων που θα ζήσουν εκεί.

FAMILIAR SPACE

Space does not consist only of objects: walls, ceilings, openings, furniture. Space is confined by the relationship between objects and human beings that correlate with each other. Space is the energy that this correlation produces, the “atmosphere”, the feeling of living there.

Space lives, breathes and evolves through passing time, with every ray of light, absorbing every joy and sorrow of the people that it hosts.

Space changes.

As architects, we are asked to plan and materialize spaces that are already formed in the hearts and minds of the people who come to us. More or less, we are asked to transform their dreams, their hopes, their needs, the specific way of life of every one of them, into real space.

It is not an easy task. It requires generosity and respect, it requires deep knowledge and experience. But above all, it requires love. Love for people and their objects, these lifeless, and yet, so alive things.

In our opinion, this is the only way for an architect to be personally involved with every single project he or she undertakes. Only then, can he or she hope that the planed and constructed space will eventually become the familiar space of the people who will live in it.